Συνήθεια πανάρχαια το τάμα έχει τις ρίζες του στην ανάγκη που αισθάνεται ο άνθρωπος, όταν οι δυσκολίες της ζωής τον καταβάλλουν, να ακουμπήσει σε μία ανώτερη δύναμη και να ζητήσει τη βοήθειά της. Μαρτυρά την έλλειψη σιγουριάς, την ανασφάλεια, την αγωνία του ανθρώπου μπροστά στους κινδύνους που απειλούν καθημερινά τον ίδιο, την οικογένειά του, τα περιουσιακά του στοιχεία. Τα αναθήματα, τα αφιερώματα, οι προσφορές, τα τάματα, είναι οι υλικές ενδείξεις μιας περίεργης συναλλαγής μεταξύ του πιστού και του θείου, μιας σχέσης που εκφράζει ταυτόχρονα πίστη, ευγνωμοσύνη και ευλάβεια. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]