Μακάρι να ήταν οι διαπιστώσεις μας υπερβολικές. Αυτό ευχόμασταν κάθε φορά που γράφαμε: Μακάρι να διαψευσθούμε! Όταν προειδοποιούσαμε για `το φόβητρο του χρέους, ένα σύστημα καλύτερο από την αποικιοκρατία`, το Αλογοσκούφειο, τότε, υπουργείο Οικονομικών συνέχιζε στο κόκκινο το δανεισμό της χώρας. Όταν γράφαμε, ομοίως, πως `η έλλειψη ευρύτερης στρατηγικής για τη χώρα, δηλαδή για την οικονομία, την εργασία, την παιδεία, την ασφάλεια, την πληθυσμιακή ανάπτυξη, τη θέση της Ελλάδας στο διεθνές γίγνεσθαι, δημιουργεί μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση για την εθνική μας επιβίωση` ή όταν επισημαίναμε ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες `είναι μια καλοστημένη επιχείρηση καταλήστευσης των πόρων ενός μικρού λαού και φαλκίδευσης των δικαιωμάτων του`, η Αθήνα βυθιζόταν στην παραισθησιογόνο ευτυχία του 2004. Κι όταν, εκεί που στον Δεκέμβρη του 2008, ανευθυνο-`έφηβοι` σχολιαστές είδαν `εξέγερση της νεολαίας`, εμείς καταγράψαμε την αρχή μιας δημοκρατικής εκτροπής, αυτή δεν άργησε να καταφθάσει τον Μάη του 2010. Μα κι όταν γράφαμε `Δυστυχώς επτωχεύσαμεν`, το καλοκαίρι του 2009, που ο Γ. Παπανδρέου επέλαυνε με το `λεφτά υπάρχουν`, κι αν πρώτοι χτυπήσαμε στην πρώτη σελίδα τον τίτλο `Νέα (Γερμανική;) Κατοχή` (Γενάρης 2010), πάντα βαθειά μέσα μας ευχόμαστε να διαψευστούμε, τα χειρότερα να μην φθάσουν. Δυστυχώς, η φωνή μας, όπως και η φωνή αρκετών άλλων, όσων δεν εξαγοράστηκαν και δεν ξεμυαλίστηκαν από τα καθρεφτάκια της Μεταπολίτευσης, αν και καθαρή στις διαπιστώσεις της, παρέμεινε ασθενής, ίσως λόγω της φτώχειας μας και δικής μας αδυναμίας. Κι αν τώρα, που ολόκληρη η κοινωνία μοιάζει να ξυπνά από έναν τριακονταετή λήθαργο, συναθρίσαμε αυτές τις φωνές σ` αυτό το βιβλίο, το κάναμε με την κρυφή ελπίδα να διαψευστούμε ετούτη τη φορά και τα χειρότερα να μην έρθουν.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]