Στον συγκεντρωτικό τόµο "Τα ποιήµατα 1984-2004", που παρουσιάζεται µαζί µε την ανέκδοτη ενότητα "Από µνήµης", αναδεικνύεται το συνολικό έργο των ετών αυτών (ήτοι οι συλλογές: "Η κρεμασμένη", "Το ιερό κενό", "Κοιμήθηκα η αχάριστη", "Η θλίψη καίει τις σκιές μας", "Ωσάν λέξεις", "Το σώμα δίχως αντικλείδι" και "Το ακίνητο εν οδύνη") και η εξέχουσα ποιητική πορεία της Ζέφης Δαράκη. Οι επισηµάνσεις της κριτικής για την ποιήτρια υπήρξαν µέχρι σήµερα καίριες: "Ο ποιητικός τόπος της Δαράκη έχει φωνή µε ύψος και βάθος. Συνδυάζει υψηλό και σκοτεινό, ρίχνει τα σύνορα σώµατος και τόπου". Η Δαράκη εφαρµόζει "τη στρατηγική των ελλειπτικών εικόνων και των σπασµένων φράσεων µέσω των οποίων ιχνογραφούνται είτε η πορεία στο άνυδρο
της µοναξιάς του παρόντος είτε η αναγωγή στους άπιαστους τόπους του παρελθόντος όπως τους αναδεικνύει η µνήµη". Στην ποίησή της, καθώς επισηµαίνεται, υπάρχει πάντα "η χειροπιαστή προσωπική µαρτυρία για την περιπέτεια της ύπαρξης. Και υπάρχει πάντα η οριακή εκκρεµότητα του "εγώ", καθώς εστιάζει την προσοχή της στο κατακερµατισµένο ποιητικό υποκείµενο που αναγνωρίζει τον τρόµο του κενού, την ίδια την ακύρωση του βίου."