Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει παιδική ηλικία και δεν είναι λίγοι οι ηλικιωμένοι που αναγνωρίζουν πως ό,τι καλύτερο έζησαν είναι τα χρόνια της ηλικίας αυτής. Συχνά, μάλιστα, μπροστά σε θεαματικά ώριμες καλλιτεχνικές και πολιτικές καριέρες, αισθανόμαστε να τους δημιουργείται μια άλλη προοπτική ή ακόμα και να αθωώνονται οι δημιουργοί τους, μόλις πληροφορούμαστε τα παιδικά τους χρόνια. Με πλοηγό το στίχο του Γιώργου Σαραντάρη `Κατάγομαι από τα παιδικά μου χρόνια / όπως από μια χώρα`, σκεφτήκαμε πως μια έρευνα με θέμα αποκλειστικά τις αναμνήσεις από την παιδική ηλικία δημιουργών που έχουν ήδη συμπληρώσει το 70ό έτος της ηλικίας τους θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον. Δημιουργοί από το χώρο του πνεύματος, της συγγραφής, του θεάματος και της πολιτικής, που οι αναμνήσεις των παιδικών τους χρόνων, στο σύνολό τους, δεν αποκλείεται να μας επιτρέψουν να κατανοήσουμε καλύτερα τη νεοελληνική πραγματικότητα. Με την έννοια ότι, καθώς οι αναμνήσεις αυτές απηχούν τις αναμνήσεις ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, η σημερινή ζωή εμφανίζεται υποχείρια των τραυμάτων που δέχτηκαν σε ανύποπτους χρόνους πρωταγωνιστές του ελληνικού προσκηνίου.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
