Η δεύτερη και τελευταία συλλογή ποιημάτων του Jim Morrison "Τα νέα πλάσματα" που δημοσιεύτηκε το 1969, είναι ένα οραματικό παραλήρημα. Τα νοήματα είναι συγκεχυμένα. Αλλά μέσα τους υπάρχουν τα σπέρματα μιας μεγάλης ποίησης που παραμένουν όμως μόνο σπέρματα. Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμένοι, πλην όμως πολύτιμοι πλίνθοι και σοφοί κέραμοι, που εάν δεν πέθαινε, θα συναρμολογούσε, καθώς η ζωή θα τον πλούτιζε με την σοφία, να συλλαμβάνει με απλότητα και να αποδίδει με δύναμη τη ροή των οραμάτων στους στίχους του.

Γιατί ο Morrison είναι καθαρά οραματικός ποιητής. Τα οράματά του μοιάζουν με σπινθήρες που δεν ανάβουν τη φωτιά αλλά σου επιτρέπουν να δεις τις αλήθειες για λίγο, κι έπειτα νέοι σπινθήρες διαδέχονται τους πρώτους κι αυτό συνεχίζεται, έτσι ώστε να μην ανάβει ποτέ η φωτιά αλλά να γίνεται ένας χορός σπινθήρων στο σκοτάδι.