«Ο κακός της περιοχής των Εξαρχείων» -δηλαδή εγώ- διανύοντας τότες τον εξηκοστό όγδοο χρόνο της ζωής μου, (σήμερα εβδομήντα εννέα) μέσα σε βασανιστικές συνθήκες μιας τύχης αγαθής, είδα κι άκουσα πολλά, τράβηξα σκληρό κουπί, που άλλοι το λένε «εμπειρία» κι άλλοι «περιπέτεια ζωής», αμύνθηκα σ` ό,τι μου προκαλούσε αηδία, αντιστάθηκα σε όλα εκείνα στα οποία όλοι οι άλλοι ομότεχνοι γύρω μου, αργά ή γρήγορα, υπέκυψαν συν τω χρόνω στους συρμούς, και γαντζώθηκα ως ναυαγός, αφού κανείς δεν μου πέταξε ένα σωσίβιο, σ` όλες τις γενιές, μετά το 1950, ενώ ταυτόχρονα προδόθηκα από όλες τις «γενιές» που περάσανε από την σπονδυλική μου στήλη και εν τέλει λιποτάχτησαν. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]