(. . .) Τα `Σχέδια Πόλης` αφορούν μια απόπειρα νοηματοδότησης του δημόσιου χώρου. Σε μια εποχή όπου η διαφήμιση τείνει να εκτοπίσει κάθε άλλη δημόσια έκφραση, οι αστικές τοιχογραφίες αναδεικνύονται σε ζωτικές αφορμές για σκέψη. Σε ποιον ανήκει ο δημόσιος χώρος; Γιατί είναι βάνδαλος ο νεαρός που πετάει λίγη μπογιά στους τοίχους κι όχι η πολυεθνική εταιρεία με τις διαφημίσεις της; Τι είναι τέχνη του δρόμου; Είναι νόμιμη η εικαστική διαμαρτυρία; Πρέπει κανείς να αρκείται στο ρόλο του χρήστη ή να διεκδικεί πιο θεμελιώδη δικαιώματα;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]