Άγρυπνοι υπηρέτες, φραγμένες έξοδοι, δίχτυα ολόγυρα από το σπίτι, κι όμως ο γερο-Φιλοκλέων δεν το βάζει κάτω: πρέπει να φτάσει στο δικαστήριο, να δικάσει, να καταδικάσει... Ματαίως προσπαθεί ο γιος του, ο Βδελυκλέων, να τον πείσει πως το τιμητικό αξίωμα του δικαστή είναι στην ουσία μια παγίδα της εξουσίας για να στήνει πολιτικά παιγνίδια, άδικα του προτείνει άλλες δραστηριότητες και συναναστροφές. Κι όταν κάποια στιγμή φαίνεται πως τα καταφέρνει, τα πράγματα παίρνουν τελείως απροσδόκητη τροπή. Η μανία των Αθηναίων να λύνουν τις διαφορές τους στα δικαστήρια μπαίνει στο στόχαστρο της αριστοφανικής σάτιρας και γίνεται αφορμή για ένα σαρκαστικό πολιτικό σχόλιο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]