«... Η Κ. έστρεψε το πρόσωπό της προς εκείνες τις σειρές των ανθρώπων που κάθονταν σκυφτοί και με πένθιμη έκφραση. Σαν να κλαψούριζαν με υγρά θλιμμένα μάτια, από κάποιο άγνωστο πένθος. Κάπου κάπου έστρεφαν και την κοίταζαν στα κλεφτά με επιφυλακτικό πλάγιο βλέμμα και πάλι χαμήλωναν το πένθιμο κεφάλι. Ένας ψίθυρος σαν χαμηλός βόμβος από πένθιμη ψαλμωδία γέμιζε την αίθουσα, αλλά πιότερο έμοιαζε με μικρούς βόγκους από μακρόσυρτο μοιρολόι. Έμοιαζαν με παρηγορήτρες της Κ. που ήρθαν να της συμπαρασταθούν ως λυπημένοι μάρτυρες. Σαν αρχαίος χορός. Με τα μοιρολόγια τους την ενθάρρυναν ότι υποφέρουν για Εκείνη που κατηγορείται άδικα. Ότι σε κάθε αδικία παρουσιάζεται από την έρημο ένα ξεχασμένο πλήθος μαρτύρων. Ξεκινά από πολύ μακριά και κάνει καιρό να φανερωθεί. Συχνά κατασκηνώνει σε συστάδες δέντρων ή καταυλισμούς με λίγο νερό και τότε λες και έχουν ξεχάσει τον προορισμό. Αλλά βραδυπορούν σκόπιμα γιατί δεν ήρθε ακόμη η ώρα και πρέπει το σώμα ακόμη να δοκιμαστεί για να έρθει η ώρα του δοκιμασμένου σώματος...».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]