Ο Ντεριντά διαβάζει κείμενα και γράφει για κείμενα. Κυρίως κείμενα φιλοσοφικά, αλλά όχι μόνον. Το ενδιαφέρον του εστιάζεται περισσότερο στην πλέξη του συγκεκριμένου κειμένου που διαβάζει πρώτη φορά. Εξετάζοντας από κοντά αυτή την πλέξη, αρχίζει από κάποιο νήμα που κατά κανόνα φαίνεται εντελώς δευτερεύον και περιθωριακό. Πιάνει το νήμα και αρχίζει να το ακολουθεί μεθοδικά, με σεβασμό, με μύριες προφυλάξεις. Έτσι ανακαλύπτει, ανάμεσα στα άλλα, ότι τα κείμενα παραμένουν τις περισσότερες φορές ιδιότροπα ανοικτά, ιδιότροπα διφορούμενα, ότι κείμενα βρίσκονται πλεγμένα και σε μέρη όπου κανείς δεν θα το περίμενε, ότι πολλές από τις τρέχουσες ιδέες που κυκλοφορούν σχετικά με τα είδη, τις δομές, τους σκοπούς, τις εσωτερικές διαιρέσεις των κειμένων είναι πρόχειρες, άδικες, παραπλανητικές. Θέση του ανά χείρας βιβλίου είναι πως το έργο του Ντεριντά μπορεί να μας διδάξει πολλά ακόμα και για είδη κειμένων με τα οποία το ίδιο δεν καταπιάνεται ρητά. Ιδιαιτέρως κείμενα που αφορούν ζητήματα επιστήμης και ζητήματα πολιτικής. Έστω κι αν πρόκειται για ζητήματα που φαίνεται να φιλοξενούνται στο περιθώριο τόσο της επιστήμης όσο και της πολιτικής. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]