Δεν μπορούσα να της αρνηθώ, με είχε προειδοποιήσει. Αλλά πάντα επεφύλασσε εκπλήξεις η Αθηνά. Σαν κάτι από χέλι του γλυκού νερού να υπήρχε στο κύτταρό της - ξεγλιστρούσε φεύγοντας, γλιστρούσε όταν ερχόταν. Ναϊάς μέχρι τέλους η αγαπημένη ξαδέρφη μου. Κι είχε μιαν ικανότητα ειδική να ενσταλάζει τη ζωντάνια της και στους πιο καταπτοημένους, όπως ήμουν εγώ εκείνη την εποχή. Σ` αυτούς που αγαπούσε. Κι εμένα μ` αγαπούσε πιστεύω. Σ` αντίθεση μ` εκείνους που δεν τους ήθελε κι έχυνε μέσα τους μεγάλους κόμπους μαρασμού, τους εξολόθρευε χωρίς να το παίρνουν χαμπάρι. Απλώς θεωρούσαν πως ένα πρόωρο γήρας τους εξαντλούσε, πως ήταν μια ατυχία, οκέι, πλην αναπόφευκτη. Δέχονταν τη μοίρα τους σχεδόν με ευχαρίστηση. Εμένα ωστόσο με είχε για πάντα προορίσει κάτι σαν προστατευόμενο αδερφό, κι ας έμοιαζε πολύ νεότερη. Μόνο τις στιγμές του κτηνώδους οργασμού της, που συγκλονιζόταν από σπασμούς, οι ρόλοι μας αντιστρέφονταν. «Μεγάλε μου», κραύγαζε, «είμαι η μικρή σου πουτανίτσα. Κάνε με ό,τι θες». Στην ουσία όμως αυτή με πηδούσε. Μόνο που δεν το ομολογούσε από αβρότητα, για να μην ξεπέφτω από το ρόλο μου. Αλλοτε πάλι, σαν να της σωζόταν κάποιο συστατικό της δύναμής της, επιζητούσε μια εξωσυνουσιακή επαφή, να είναι όσο πιο κολλητά στο κορμί μου, να τη ζεσταίνω, να της ψιθυρίζω λόγια που ήθελε, να την αγκαλιάζω μ` έναν τρόπο που να μοιάζει πως την προστατεύω. Από τι; Πολλές φορές έκοβε τόσο δρόμο κι ερχόταν από Λεμεσό μόνο και μόνο γι` αυτό. Μισή ωρίτσα χαδάκια και να φύγει. Κείνο το βράδυ όμως δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου πως θα `φευγε για τελευταία φορά.