Ο Ναυσιχάρης, ο Ύλας, η Τιμαρέτη, η Φανώ, ο Κρίτων. Νέοι της Αθήνας που έζησαν εκατοντάδες χρόνια πριν. Ο Ναυσιχάρης, το ναυτόπουλο, αντλούσε δύναμη ψυχής απ` τα θαλασσινά ταξίδια που του γνώριζαν κόσμους νέους, θαυμαστούς. Ο Ύλας, το χωριατόπαιδο, πορευόταν νοερά τις νύχτες απ` τα ψηλώματα του βουνού του στ` αστέρια, για να ξεφύγει απ` τη μιζέρια της μοίρας του. Η Τιμαρέτη, η πλουσιοκόρη, έπλαθε κόσμους φανταστικούς για να κυλούν ευχάριστα οι μοναχικές, μονότονες μέρες της στο σπίτι. Η Φανώ, η δούλα ύφαινε υφαντό περίτεχνο με την ταπεινή ιστορία της, για να δικαιώσει το πέρασμά της απ` τη ζωή. Ο Κρίτων, ο αριστοκράτης ιππέας, πιστός στα ιδανικά της πόλης του, δε μετρούσε θυσίες για να την υπερασπίσει όταν θα τον καλούσε. Αγάπες, όνειρα, πόθοι ανεκπλήρωτοι, χαρές και πίκρες έπλεκαν το νήμα της ζωής των νέων εκείνων, όπως κι αυτών που ζουν και σήμερα σ` αυτή τη μαγική πόλη, την Αθήνα, και αντικρίζουν τον ίδιο ουρανό, την ίδια θάλασσα και τα βουνά, και τους τυλίγει το ίδιο θεϊκό φως που τύλιγε και τους μακρινούς προγόνους τους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]