(. . .) Ξεφύλλιζα αυτό το αρχείο. Και μεταφερόμουν νοερά σ` εκείνη την εποχή. Στην Αθήνα της Μπελ Επόκ. Σε μια πόλη που το 1907 είχε μόλις 167000 κατοίκους, μα ήταν στολισμένη με μέγαρα και δημόσια κτίρια εφάμιλλα των μεγάλων ευρωπαϊκών μητροπόλεων. Σε μια πόλη όπου μπορούσες να περπατάς στις κεντρικές λεωφόρους της και σε κάθε σου βήμα να συναντάς κι έναν γνωστό. (. . .) Από το 1880 που εμείς τοποθετούμε (. . .) την αρχή της Μπελ Επόκ, μέχρι το 1920 που όλοι βάζουν το τέλος της, η ζωή στην Αθήνα προόδευε, άλλαζε, μα διατηρούσε ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά: Ένα ρομαντισμό, μια γλύκα, μια παλικαριά. (. . .) Κι η ελληνική κοινωνία θα περνούσε από την αγροτική της φάση στην αστική και από κει στη βιοτεχνική. To 1922, μια βαθιά πληγή ανοίγει στα πλευρά του ελληνισμού και πιάνει να αιμορραγεί. Η Μπελ Επόκ τερματίζεται απότομα, οδυνηρά. Ο Έλληνας σφαδάζει, διχάζεται, αποκτά ιδεολογίες που αντιμάχονται η μια την άλλη. Κι η Αθήνα, χωρίς να γνωρίσει στ’ αλήθεια τη βιομηχανική επανάσταση, όπως συνέβη με τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, περνάει στη μεταβιομηχανική εποχή. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]