Οι μέρες της μάνας θάλασσας ποτέ δεν κυλούσαν με τον ίδιο ρυθμό. Πότε καρδιοχτυπούσε με τα καμώματα του γιου της, του Λευκού, και πότε απολάμβανε τα παιχνίδια της όμορφης φώκιας Πέρσας και του αγαπημένου της Άρη. Ήταν, όμως, μια χαρούμενη ζωή, ώσπου. . . η άλλοτε ζεστή αγκαλιά της και όλα τα πλάσματα που φιλοξενούσε πάγωσαν! Άραγε θα βρεθεί το αντίδοτο, για να ζήσουν όλοι και πάλι ευτυχισμένοι κοντά της;
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]