Τα δέκα διηγήματα του παρόντος τόμου αναφέρονται στις άθλιες συνθήκες ζωής στην Αλβανία τόσον κατά την περίοδο του κομμουνισμού όσον και αργότερα, στην μετακομμουνιστική περίοδο. Ο συγγραφέας τους, Σταύρος Παπουτσής καταθέτει μαρτυρίες που, σίγουρα, συγκλονίζουν τον αναγνώστη και τον κάνουν να αισθάνεται οργή για τις πράξεις και τις παραλείψεις εκείνων των ανθρώπων που υπεβίβασαν την ανθρώπινη υπόσταση και την μετέβαλαν σε άβουλη και υποτεταγμένη ύπαρξη.
Ο Σταύρος Παπουτσής κινείται με άνεση μέσα στον χωροχρόνο με μια αφήγηση γραμμική· η οποία, ωστόσο, είναι γεμάτη από εικόνες, μνήμες και συναισθήματα. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι απλή και αφτιασίδωτη γι` αυτό και αυθεντική. Οι ήρωές του είναι αθύρματα της Μοίρας και των περιστάσεων χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν στην αδήριτη ανάγκη και στον φόβο. Γι` αυτό είναι τόσο πραγματικοί. Θύματα μαζί και θύτες οι περισσότεροι. Μα όχι όλοι. [...]
(από το προλογικό σημείωμα)