Η συμμετοχή στους Πανελλήνιους αγώνες, και ιδιαίτερα στους Ολυμπιακούς, απέβαινε και πεδίο αμίλλης μεταξύ των πόλεων, αλλά και των ιδιωτών. Μία νίκη είτε άμεσα με την προσωπική συμμετοχή είτε έμμεσα ως ιδιοκτήτες ίππων στις ιπποδρομίες και τις αρματοδρομίες δόξαζε την πόλη, προσέδιδε κύρος στον νικητή και ενίσχυε τις όποιες φιλοδοξίες του. Οι Πανελλήνιοι αγώνες ήταν οι συνδετικοί κρίκοι που ένωναν τα κοινά χαρακτηριστικά των Ελλήνων, δηλαδή το «όμαιμο», το «ομόγλωσσο» και το «ομόθρησκο» (Ηρόδοτος 8, 144). Είναι γνωστή η απορία του Πέρση που αναφέρει ο Ηρόδοτος (8,26), ο οποίος αναρωτιόταν, πως ήταν δυνατόν να πολεμήσουν οι Πέρσες με ανθρώπους που δεν αγωνίζονταν για υλικά αγαθά «χρημάτων», αλλά για την «αρετή», για την δόξα, για ένα στεφάνι από κλαδί άγριας ελιάς! Οι Πανελλήνιοι αγώνες ήταν σημείο συναντήσεως εξεχουσών προσωπικοτήτων της πολιτικής, κοινωνικής, πνευματικής και καλλιτεχνικής ζωής. Μεγάλοι ποιητές, όπως ο Σιμωνίδης, ο Βακχυλίδης και ο Πίνδαρος μετέβαιναν στους Πανελλήνιους αγώνες για να αναλάβουν την σύνθεση ύμνων και επιγραμμάτων προς τιμήν των νικητών. Το ίδιο έκαναν και οι μεγάλοι γλύπτες, όπως ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, ο Αργείος Πολύκλειτος, ο Απελλής και ο Λύσιππος από την Σικυώνα για να απεικονίσουν τους ανδριάντες αθλητών, αλόγων και αρμάτων. Η Ιερά Άλτις της Ολυμπίας, όπως και ο χώρος των Δελφών, έβριθαν από γλυπτά αφιερώματα πόλεων και ιδιωτών. Φιλόσοφοι, ρήτορες, συγγραφείς, καλλιτέχνες και εν γένει πνευματικοί άνθρωποι είχαν εκεί την ευκαιρία να εκθέσουν τις απόψεις τους και να τις συζητούν ενώπιον μεγάλου κοινού. Η όλη ατμόσφαιρα είχε τα χαρακτηριστικά μιάς πανηγύρεως.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]