Ο Σπύρος Νικοκάβουρας γεννήθηκε στην Κέρκυρα, στο χωριό Σφακερά, το 1883, και, πέθανε το 1952. Αυτοδίδαχτος, ταλαντούχος λογοτέχνης, δεν έκανε σπουδές· αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση λαϊκού ποιητή, ο οποίος από το πάθος του για την ποίηση και λόγω της πνευματικότητας του χώρου όπου ανατράφηκε, εξελίχτηκε σε αξιόλογο δημιουργό, με μια ιδιότυπη σύμμειξη της δημώδους λαϊκής έμπνευσης και του έντεχνου ποιητικού οίστρου. Ανήσυχο και ερευνητικό πνεύμα, φιλοπερίεργος, φιλομαθής και φιλοτάξιδος, στην ουσία αδικήθηκε από τις συνθήκες, διότι παρά τις προσπάθειες που κατέβαλε να ανοίξουν οι ορίζοντές του -με τα ταξίδια του, για παράδειγμα, στην Αίγυπτο, την Ιταλία και τη Γαλλία-, η θεωρητική κατάρτιση και η λογοτεχνική σκευή του τού στέρησαν τις μεγάλες απογειώσεις. Αλλά και οι περιστάσεις δεν τον ευνόησαν ισόρροπα, διότι γρήγορα έχασε τον καθοδηγητή και δάσκαλό του Κωνσταντίνο Θεοτόκη, κυρίως όμως γιατί η ακμή του συνέπεσε με την παρακμή της Κερκυραϊκής σχολής και το μαράζωμα της εντόπιας λογοτεχνίας.
Υπήρξε από τους θαυμαστές του Λορέντζου Μαβίλη και του Θεοτόκη. Συναριθμείται στα μέλη του λογοτεχνικού κύκλου του τελευταίου, από τον οποίο είχε δεχτεί καταλυτικές επιδράσεις. Η τύχη πάντως, του χαμογέλασε στα πρώτα βήματά του, ώστε να γαλουχηθεί και μετέπειτα να ανδρωθεί σε καιρούς που η όψιμη Κερκυραϊκή σχολή διάνυε τη μεγάλη ακμή της και έδινε την πιο εύχυμη παραγωγή της. [...]