Αναλογίστηκα πως ο Θεόκριτος ύμνησε κάποτε
Τα γλυκά, τα αγαπημένα και ποθητά χρόνια,
Που το καθένα εμφανίζεται κρατώντας ευγενικά
Δώρο για θνητούς, γέρους ή νέους:
Κι όπως το συλλογίστηκα στην αρχαία γλώσσα,
Είδα, σιγά-σιγά μέσα απ` τα δάκρυά μου,
Τα γλυκά, τα θλιμμένα, τα μελαγχολικά χρόνια,
Αυτά της δικιάς μου ζωής, που με τη σειρά τους σκόρπισαν
Σκιά μέσα μου. Ένιωσα αμέσως,
Έτσι κλαίγοντας, πως μια μυστηριώδης Μορφή σύρθηκε
Πίσω μου και μ` έπιασε απ` τα μαλλιά: Και καθώς εγώ αγωνιζόμουν, μια φωνή είπε αυταρχικά,
`Μάντεψε τώρα ποιος σε κρατά;` `Ο Θάνατος`, απάντησα. Αλλά,
Αντήχησε καθαρή η απάντηση, `Όχι ο Θάνατος, αλλά η Αγάπη.`
