Το μυθιστόρημα `Σκηνές μποέμικης ζωής` έχει μεταφραστεί από τον Κ. Θ. Παπαλεξάνδρου -τον παλιό, λαμπρό δημοσιογράφο, διευθυντή της Πρωίας- σε ζωντανή και καθομιλουμένη νεοελληνική. Η συναρπαστική αυτή μετάφραση χάρισε το γέλιο σε δεκάδες χιλιάδες αναγνωστών απ` το 1935 πού πρωτοβγήκε σε εκδοτική σειρά `προσφορών βιβλίων τσέπης` της εφημερίδας Η ηχώ της Ελλάδος.
Το βιβλίο αυτό είναι το αξιότερο έργο του Ερρίκου Μυρζέ, και είναι έργο άξιο γιατί είναι αληθινό.
Όσα διηγείται είναι τα όσα έζησε. Μόνο πού φαίνονται γραμμένα με γέλιο αντί με κλάματα, και με ειρωνεία πού καλύπτει συχνά τις μεγάλες δυστυχίες, όταν αυτές δεν μας βαραίνουν πια. Το γέλιο όμως πού εκρήγνυται συχνά πλούσιο στον αναγνώστη από τις περιπέτειες των μικρών αυτών ανένταχτων της παρισινής κοινωνίας, είναι κάποτε και πικρό, κ ίσως φέρνει και κλάμα.
Ο Μυρζέ είναι ο συγγραφέας του ενός έργου, ο ποιητής πού ύμνησε τα δικά του μόνο πάθη, αλλά με τόση λεπτότητα, τόση ικανότητα και τόση ποίηση μέσα στον πεζό λόγο. Το γράψιμό του είναι ρεαλιστικό, αλλά πρόκειται για ένα ρεαλισμό πού δεν συντρίβει και δεν καταθλίβει, όπως εκείνος του Ζολά. Το ύφος και η μορφή είναι δουλεμένα στην εντέλεια -κάτι πού αποτελεί χαρακτηριστικό όλων των έργων του συγγραφέα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]