Αν κάποια αντίληψη ανθρώπινης τελειότητας είναι σε θέση να αναδείξει πολλαπλότητα και ενότητα, τότε αυτή πρέπει να είναι εκείνη που πηγάζει από την έννοια της ομορφιάς και την ιδέα του αισθησιακού. Σύμφωνα με μια τέτοια αντίληψη, στον ηθικό άνθρωπο δεν επιτρέπεται να απουσιάζει η αρμονική σχέση ανάμεσα στις επιμέρους πλευρές του χαρακτήρα του, όπως και σε έναν ζωγραφικό πίνακα ή σε ένα άγαλμα η αρμονική σχέση ανάμεσα στα μέλη του. Και όποιος έχει γαλουχηθεί με το κάλλος των μορφών, όπως ο Έλληνας, και ρέπει τόσο ενθουσιωδώς, όπως αυτός, προς την ομορφιά, και μάλιστα την αισθησιακή, πρέπει να έχει τελικά και απέναντι στην ηθική δυσαρμονία μια όμοια λεπτή αίσθηση όπως απέναντι στη φυσική.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]