Διαλέγουμε την αφήγηση ως παραστασιακό μέσο, καθώς η ιστορικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας γίνεται δυνατόν να φτάσει στη γλώσσα μόνο ως αφηγηματικότητα.
Μέσα από την ωμή αφηγηματικότητα πειραματιζόμαστε με μια διαδικασία στην οποία η τακτοποιημένη δομή αυτοκαταστρέφεται κατά την διαδρομή της.
Το θέατρο άλλωστε είναι ένα πεδίο μάχης με τα νοήματα, το αναπαραστατικό θέατρο είναι η έκπτωσή του.
Παίζουμε ένα συναρπαστικό παιχνίδι με τον χρόνο καθώς πειραματιζόμαστε με τον δραματικό χρόνο απέναντι στον χρόνο αφήγησης, όπως αυτός παρεμβαίνει και `μικροδιωρθώνει`. Που βρισκόμαστε αφού δεν ζούμε ούτε στην πραγματικότητα, ούτε στην φαντασία; Όσο απομακρυνόμαστε από τον εκμαυλισμό της αναπαραστατικότητας τι μένει; Η πιθανότητα να ακουμπήσουμε τον πόνο της ύπαρξης μέσα από κάποιας μορφής `αρρυθμία`.
Το στοίχημα στο `Ρομέο και Ιουλιέτα` δεν είναι ακριβώς από αυτά που κερδίζονται... Δείχνουν τον χρόνο.