Σαρκάζοντας άγρια τα φυλετικά στερεότυπα, ο Λαφεριέρ δίνει μια ανέμελη περιγραφή μποέμικης ζωής (στην αφροκαναδική εκδοχή της). Δυο νεαροί κι αργόσχολοι νέγροι μοιράζονται ένα δωμάτιο σε μια φτωχογειτονιά του Μόντρεαλ. Ο ένας, ο αφηγητής, σχεδιάζει να γράψει ένα μυθιστόρημα που θα τον κάνει πλούσιο και διάσημο: δηλ. κάθεται μπροστά σε μια γραφομηχανή που ανήκε στον Τσέστερ Χάιμς χωρίς να κατορθώνει να γράψει ούτε μια αράδα. Ο άλλος, συνήθως κοιμάται - όταν δεν ακούει τζαζ διαβάζοντας το Κοράνι. Γιατί και οι δυο τους είναι καλοί μουσουλμάνοι, όμως (ο Αλλάχ είναι μεγάλος και ο Φρόυντ είναι ο προφήτης του), η βασική τους ασχολία είναι το καμάκι. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]