‘ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΗΣ’, 2012

“Κάποια μάνα αναστενάζει
μέρα – νύχτα ανησυχεί”
Κάθε νύχτα το ίδιο- πονεμένο ,αληθινό ,κλαμένο…Και κάθε μέρα, το αίμα πάλι εξαιτίας σας.

Ρένος ο αντάρτης  , Ρένος ο αντικομφορμιστής , Ρένος ο φιλόσοφος , Ρένος ο συγγραφέας , Ρένος ο σκληρός ποιητής μέσα στα χαρακώματα , Ρένος ο άνθρωπος!!!

Πυραμίδα 67, η περιοχή στα Ελληνο-Αλβανικά σύνορα και ο Εμφύλιος προς το τέλος του. Ο οπλίτης του Εθνικού Στρατού που έχει αποφασίσει να μη ρίξει ούτε μια σφαίρα.Ο οπλίτης που θα πολεμήσει με κάμποσα μπλοκάκια,στυλό,μολύβια και με ότι έχει μείνει όρθιο μέσα του.

Μια Ελλάδα που εξαπατήθηκε για άλλη μια φορά!Ιστορικά , διπλωματικά , πολιτικά….

Μια Ελλάδα που τρέφεται απο τις σάρκες της και απο τα παιδιά της.

Μια Ελλάδα που προσπαθεί να φυλάξει σ’ένα επτασφράγιστο σεντούκι της ντροπής αυτη τη φρικτή περίοδο.

Νικητές και νικημένοι δεν υπάρχουν….δεν υπάρχει τίποτα,κανείς ή σχεδον κανείς δε ξέρει γιατι πολεμάει.Σκοτώνεις και σκοτώνεσαι μη μπορώντας να καταλάβεις πως έφτασες ως εδώ.Πόσο μίσος…πόσος πόνος..πόσοι αναίτιοι θάνατοι.

Ο Εμφύλιος γραμμένος μέσα απο τα πεδία της μάχης,μέσα απο λαγούμια,απο καταφύγια, απο χαρακώματα.Ο Εμφύλιος μέσα απο τα μάτια ενός νεαρού που παλεύει να κρατήσει ζωντανό ότι αγαπά.Ενός νεαρού που δε θέλει να σταματήσει να πονάει,να δακρύζει,να σκέφτεται , να αμφισβητεί , να στέκεται όρθιος.Ένας άνθρωπος που συνομιλεί με πτώματα, με βουνά, με θάλασσες , με σκυλιά με τον Θεο….με τον εαυτό του.

Ρωτάει, συμπεραίνει,αηδιάζει..επιτίθεται…θυμάται!

Περιπλανήσεις με τα πόδια και με το μυαλό,το κρύο άγγιγμα του θανάτου, το ζεστό άγγιγμα της αγαπημένης και το χάδι της μάνας.Ο παράλογος πόλεμος σκεπάζει τα παντα με μια ματωμένη κουβέρτα απο αίμα δικό σου ,του αδελφού σου..δεν έχει σημασία.

Ο ξένος θα γίνει αδελφός και ο αδελφός ξένος κι ακόμα χειρότερα….θα γίνει εχθρός.

Όχι …..ούτε μία σφαίρα….ούτε μία.

Ένας ύμνος σε όλους τους “δειλούς” όλων των πολέμων, σε όσους κατάλαβαν πως αυτό που έχει αξία είναι η ζωή κι όχι ένας αναίτιος θάνατος δήθεν ηρωικός…δεν υπάρχουν ήρωες, υπάρχουν ανόητοι, υπάρχουν βάρβαροι, υπάρχουν γελασμένοι.

Ο Εμφύλιος έγινε θέμα πολλών βιβλίων αλλα εδώ έχουμε να κάνουμε με το Ελληνικό ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ  ΤΩΡΑ και όποιος διαβάσει τις σελίδες του Ρένου θα δει πως δεν υπάρχει η παραμικρή υπερβολή σε αυτον τον παραλληλισμό.Πέντε χιλιάδες σελίδες απο μικρα μπλοκάκια μαζεύτηκαν δεν πειράχτηκαν σχεδόν καθόλου και έβγαλαν στο φώς όσα κανένας δε τόλμησε μέχρι τότε να βγάλει.Κανένας δεν είχε δει τον πόλεμο αυτόν με τα μάτια του Ρένου. Την ώρα που όλοι διάλεγαν στρατόπεδα ο Ρένος διάλεγε να ζήσει,να αγαπήσει ,να κάτσει κάτω απο ένα δέντρο , να ονειρευτεί.

Την ώρα που οι σφαίρες σφύριζαν δίπλα του,την ώρα που τον ξεκούφαιναν οι εκρήξεις..εκείνος συνομιλούσε με τη ζωή ,με το μυαλό του.Ο πόλεμος γινόταν μέσα του…ο αναρχικός γεννιόταν και η κραυγή του ήταν απο μελάνι.

Βιβλίο που πολεμήθηκε τόσο απο δεξιούς όσο και απο κομμουνιστές.Λες κι έπρεπε να δικαιωθεί αυτός ο πόλεμος,λες και δεν έγιναν θηριωδίες και απο τις δυο πλευρές,λες και ο νεκρός δεν ήταν η Ελλάδα.

“Εξαπατημένοι και οι δύο”...έτσι αποκαλεί ο Ρένος τους “αντιπάλους”.

Το γράψιμό του μαγεύει,ανατριχιάζει…πυροβολεί.Τελικά Ρένο την έριξες τη σφαίρα, την έριξες και μας πέτυχε στις προκαταλήψεις μας, στις “μεγάλες ιδέες μας”,στον πατριωτισμό που καταλαβαίνει ο καθένας μας.Το λουλούδι ανθίζει ακόμα και σε τρύπες που δε βλέπει ο ήλιος. Το χαμόγελο μπορείς να το βρείς και στα μάτια μιας 16χρονης νεκρής αντάρτισσας. Την αγάπη θα τη συναντήσεις σε μια αγέλη απο αδέσποτα άγρια σκυλιά.Το χνώτο απο το κουρασμένο μουλάρι θα σε ζεστάνει σχεδόν όσο το πρώτο φιλί.Η μπουκιά απο το μπαγιάτικο φαι της γιαγιάκας που έχει ξωμείνει στο χωριο είναι ότι πιο όμορφο και τρυφερό σου πρόσφεραν.

Μια χωρα γεμάτη τυφλούς και φανατισμένους κόβει τις φλέβες της.

Βιβλίο ανατρεπτικό, ανελέητα ποιητικό , φιλοσοφικό-επαναστατικό μανιφέστο.Η ιστορία ξαναγράφεται όχι φυσικά απο τους νικητές που δεν υπάρχουν αλλα απο τα παγωμένα δάχτυλα και απο τις πληγές.Απο το μουσκεμένο τσιγάρο που μοιράζονται οι φίλοι,απο το λασπωμένο χώμα που γίνεται κρεβάτι και εξομολογητήριο.

Δώστε την ευκαιρία στον εαυτό σας να αναθεωρήσει κάποια πράγματα, δε θαναι εύκολη διαδικασία και ίσως είναι να και λιγάκι οδυνηρή…αλλά είναι ο μόνος τρόπος να δεις κάποιες αλήθειες κατάματα εκτός αν θές να γυρίζεις μόνιμα το βλέμμα σου αλλού.

Καλό Διάβασμα.