Ο κύριος όγκος των θέσεων που εκφράστηκαν κατά καιρούς στον πολιτισμό νομίζω προέκυψε από την συμβατική υποχρέωση κάποιων να διαβιβάσουν όσα είχαν παραλάβει από τους προηγούμενους χωρίς καμιά προσωπική αξιολόγηση.
Αυτή η πλευρά της επιστήμης, που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της, έχει βέβαια πρακτικό χαρακτήρα, καθώς το να αμφιβάλλεις για τα πάντα οδηγεί σ` έναν άγονο σκεπτικισμό που κάνει άχρηστη τη γνώση, αφού δεν μπορεί να ορίσει πια τίποτα ούτε να καταλήξει σε οποιαδήποτε εφαρμογή. Από την άλλη όμως η αδρανής αποδοχή δεν μπορεί να ιδρύσει κάτι καινούριο όπως απαιτεί ο γενικός κανόνας της εξέλιξης και συχνά διαιωνίζει ένα κυρίαρχο δόγμα πλάθοντας μια κατάσταση τεχνητής νοημοσύνης που όλο εξαπλώνεται νωθροποιώντας την κοινωνία και οδηγώντας της σε μια αυξανόμενη απόκλιση από τη φυσική αλήθεια.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]