Ο Εμπεδοκλής ο Ακραγαντίνος γεννήθηκε περί το 490 π.Χ.. Γόνος επιφανούς οικογένειας της Σικελίας, δραστηριοποιήθηκε από νωρίς σε πολιτικούς αγώνες εναντίον των Ολιγαρχικών, αλλά αρνήθηκε να εξασκήσει τα αξιώματα που του προσφέρθηκαν. Οι περιοδείες του σε πολλά μέρη της Σικελίας και της Πελοποννήσου συνδέθηκαν, στην αρχαία παράδοση, με την εικόνα ενός σχεδόν υπερφυσικού θεραπευτή και δασκάλου, που ήλεγχε τις μεθόδους της υγείας και κατείχε την αλήθεια. Το περιβάλλον αυτό αναγνωρίζεται και στο διδακτικό ποίημά του «Καθαρμοί», που έχει θέμα την ανθρώπινη ψυχή και την τύχη της. Στο άλλο μεγάλο έργο του, την επιγραφόμενη, κατά τα ειωθότα, «Περί φύσεως» κοσμολογία του, επιχείρησε συνθετική ερμηνεία του όντος, συνδυάζοντας την ηρακλείτεια διδασκαλία με την παρμενίδεια. Θεώρησε ως την αρχή του κόσμου 4 σταθερά στοιχεί (αέρας, γη, νερό, φωτιά), κάθε μεταβολή των οποίων συνδέεται με τη δύναμη που κινείται διττά: προς τη φιλότητα (αγάπη) και το νείκος (μίσος), η ισορροπία των οποίων εγγυάται την ύπαρξη και την πορεία του κόσμου. Ο θάνατος του Εμπεδοκλή χρονολογείται περί του 430 π.Χ. Οι θεωρίες του επηρέασαν τη μεταγενέστερη σκέψη (Πλάτων, Αριστοτέλης, Ποσειδώνιος κ.ά.), αναγνωρίσιμες ακόμη και στις αλχημιστικές αναζητήσεις του Μεσαίωνα.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]