(. . .) Πιστεύω πως ο δάσκαλος έχει την υποχρέωση να μην παραιτείται ποτέ από το χρέος του. Καμιά υλικοτεχνική υποδομή δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει ένα φωτισμένο νου και μια γεμάτη καρδιά. Και σ’ ένα ρημαγμένο δωμάτιο η σχολική πράξη μπορεί να μετατραπεί σ’ αληθινό πανηγύρι. Γιατί η κατάκτηση της γνώσης από το νέο άνθρωπο, που διψά γι’ αυτήν, είναι «πανήγυρις ψυχής» (. . .).
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
