(. . .) Στους κόλπους τη νέας τάξης πραγμάτων, οι αυτονόητες, μέχρι σήμερα, μορφές του έθνους, του λαού, του ανεξάρτητου και ουδέτερου Κράτους Δικαίου, αλλά και της δημοκρατίας, υπόκεινται σε ραγδαία διάβρωση. Και ταυτόχρονα, οι έννοιες του δημόσιου συμφέροντος και της γενικής βούλησης αποδυναμώνονται. Μέσα στον κυκεώνα αυτών των κοσμοϊστορικών μεταλλαγών, οι ηγεμονικοί πόλεμοι δεν είναι παρά ένα από τα πολλαπλά συμπτώματα ενός ευρύτερου μετασχηματισμού ο οποίος αγγίζει ολόκληρο το σύστημα των σημασιολογικών και θεσμικών συντεταγμένων που προσέδιδαν σταθερό νόημα στον κόσμο που γνωρίζαμε. Οι νέοι πόλεμοι και οι νέες μορφές ειρήνης, που δεν είναι κατά κυριολεξία ούτε πόλεμοι ούτε ειρήνη, είναι παραδειγματικές παρενέργειες μιας ευρύτερης ανατροπής.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]