Η ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη, αφού αμφισβητήθηκε για ένα διάστημα, γιατί ήταν πράγματι και θεματικά και υφολογικά εικονοκλαστική, απέσπασε, ιδιαίτερα μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, την καθολική σχεδόν αναγνώριση των διανοούμενων και των φίλων της ποίησης. Γνώρισε και δοκίμασε να αφομοιώσει διαδοχικά τις τάσεις που υπήρχαν στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, για να καταλήξει σε μια προσωπική, ιδιότυπη ποιητική έκφραση και ιστορική μυθολογία, μέσα από την οποία προβάλλεται η ερωτική ανορθοδοξία και ένα αντίκρυσμα των κοινωνικών σχέσεων και συγκρούσεων, από τις οποίες αυτός αναδεικνύει κυρίως το δραματικό τους ενδιαφέρον.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]