"Επί των Υδάτων"
Βαδίζοντας ο Θεός/
επί των υδάτων/
εσκέφθη το φως/
ένα φως που να χωρά/
τον αμνό και το φονιά/
Φάνηκαν οι δυο φονιάδες,/
είδαν το μικρό κορίτσι/
που έπαιζε κοντά στο κύμα/
Πέρασε ο ένας, το ξεκοίλιασε/
Πέρασε ο άλλος, είπε: κρίμα/
Και είπε ο Θεός:/
δε θέλω να βλέπω/
αυτό το φως/
Λησμόνησέ με/
όπως ο Θεός/
το ποίημα/
επί των υδάτων. [...] (από τη σελ. 15 του βιβλίου)
