Το 472 π.Χ. ο Αισχύλος, οχτώ χρόνια μετά την αποφασιστική ναυμαχία της Σαλαμίνας, παρουσιάζει τους Πέρσες, την αρχαιότερη σωζόμενη τραγωδία. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα ο Φρύνιχος είχε δραματοποιήσει το ίδιο θέμα στις Φοίνισσες, από τις οποίες ο μεγάλος τραγικός παράλλαξε ελαφρά έναν στίχο, σύμφωνα με την αρχαία υπόθεση του αισχύλειου έργου. Παρά την κοινότητα του θέματος, δε διαθέτουμε πληροφορίες για τον τρόπο με τον οποίο το χαμένο δράμα χειρίστηκε το ιστορικό υλικό του, αλλά μας αρκεί η πολύτιμη είδηση ότι και ο Φρύνιχος, όπως και ο νεότερος ομότεχνός του, τοποθέτησε τη δράση στην Περσία, αντιμετώπισε δηλαδή τη δράση από τη σκοπιά των ηττημένων. [. . .] Ο Αισχύλος με το έργο του επιδίωξε να συντάξει ένα είδος πολιτικής πραγματείας σε ποιητική μορφή με θέμα την παθολογία μιας μεγάλης δύναμης. Συγκεκριμένα θέλησε να δείξει πως μια υπερδύναμη μπορεί να καταστραφεί, αν υπερβεί κάποια ηθικά όρια, όπως υπογραμμίζει το φάσμα του Δαρείου στο λόγο του, που χωρίς αμφιβολία απηχεί τις απόψεις του ίδιου του τραγικού. [. . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]