Η Πέρσα έγειρε λίγο το κεφάλι της, για να αποφύγει μιαν αχτίδα ήλιου που είχε τρυπώσει από τις γρίλιες, κι ένα χαμόγελο ικανοποίησης χαράχτηκε στο πρόσωπό της. Η σκέψη της πέταξε στον άντρα της και τα τρία παιδιά τους. Είχαν καταφέρει να βγουν σώοι από τη λαίλαπα του πολέμου. Σαν αστραπή πέρασαν από μπροστά της όλα όσα είχε ζήσει τα τελευταία χρόνια. Τότε που βόμβες απειλούσαν ζωές και περιουσία, τότε που πουλούσε τα χαλιά της για να ζήσουν, τότε που κινδύνευε η ζωή τους στην Κατοχή και τον Εμφύλιο. Πόσες φορές δεν έφτασε να πει `ως εδώ, δεν αντέχω άλλο` και όμως πάντα συνέχιζε τον αγώνα· έναν αγώνα που μέρα με τη μέρα την οδήγησε στην ευτυχία. Αυτή είναι η αληθινή ζωή της Πέρσας, της γυναίκας εκείνης που, μέσα στα σκοτάδια μιας δύσκολης εποχής, έπαιρνε δύναμη από φωτεινές αναλαμπές, τους ήλιους του χειμώνα, για να παλέψει και να σταθεί άξια μάνα και σύζυγος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]