Μια ιδιαιτερότητα που συνδέει τον Γιάννη Σκαρίμπα με σημαντικούς συγγραφείς της Γενιάς του ’30 - όπου γραμματολογικά ανήκει, αλλά από την οποία πολλαπλώς αποκλίνει - είναι η διαρκής επεξεργασία του ίδιου έργου, η κατά καιρούς επίσκεψη του ίδιου κειμένου και η επανέκδοση του - με άλλα λόγια, η αγωνία για την κατάκτηση προσωπικού ύφους. Ιδιότυπη η περίπτωση του Σκαρίμπα - δεν αρκείται μόνον στη διαρκή επεξεργασία ενός κειμένου και στη δημοσίευση των διαδοχικών του μορφών, αλλά επεκτείνεται και στη διαφορετική μετάπλαση της ίδιας ιδέας, η οποία υποστασιώνει τώρα ένα ποίημα, αργότερα ένα μυθιστόρημα και άλλοτε ένα θεατρικό έργο ή δοκίμιο. (. . .) Η συγκριτική μελέτη των διαφορετικών εκδόσεων των έργων του, και παράλληλα, του υλικού που απόκειται στο Αρχείο του, έχει πολλά να αποκαλύψει για τη δημιουργία του ιδιότυπου και καλά «κλειδωμένου» ύφους του. Ανάμεσά τους, το αντιπολεμικό διήγημα «Περίπολος Ζ’», που ο συγγραφέας επεξεργάζεται επί μισό σχεδόν αιώνα (1932-1972), αποτελεί αντιπροσωπευτική περίπτωση σύνθετου, συγγραφικά και εκδοτικά, έργου, του οποίου η διαμόρφωση φωτίζει το εργαστήρι του Σκαρίμπα και, συνάμα, τη δαιδαλώδη διαδρομή μιας δαιμονικής συγγραφικής ιδιοσυγκρασίας. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]