«Οι δύο πρωταγωνιστές του Φακίνου ζούνε μόνο από και με το θέατρο. Οι προσωπικές τους αναμνήσεις έχουν εξαφανιστεί μέσα στις συγκρούσεις των χαρακτήρων που έχουν ερμηνεύσει στο θέατρο και οι καταστάσεις των ηρώων που έχουν υποδυθεί έχουν μπερδευτεί με τα προσωπικά τους βιώματα. Οι ενοχές που έχουν ως άτομα συγχέονται με τις ενοχές απέναντι σε ρόλους που δεν ερμήνευσαν και έργα που δεν ανέβασαν. Αυτοί οι επαγγελματίες, οι μόνιμα και υπερβολικά, όσο κανένας άλλος, ενοχικοί, αφού όλα στη ζωή τους έχουν ταυτιστεί με το θέατρο και τις ψυχολογικές επιπτώσεις του. Και μοναδικός φόβος αυτός ο άγνωστος τυφλός, όργανο της αντίδρασης, που απομυθοποιεί τη δουλειά τους, ισοπεδώνει την προσφορά τους, καταργεί την ψευδαίσθηση και τους αχρηστεύει ως άτομα».
Θανάσης Παπαγεωργίου

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]