. . . Ο πόλεμος είναι μια πράξη βίας, προορισμένη στο να καταναγκάσει τον αντίπαλο να εκτελέσει τη θέλησή μας, είναι μια απλή συνέχιση της πολιτικής μ` άλλα μέσα. Ο πρωτόπειρος δεν θα διασχίσει τις διάφορες ζώνες πυκνότητας του κινδύνου, χωρίς ν` αντιληφθεί πως το φως της λογικής κινείται εδώ σ` ένα άλλο περιβάλλον κι αντανακλάται διαφορετικά απ` ότι όταν η δραστηριότητά του είναι θεωρητικής υφής. Θα πρέπει, πράγματι, να είναι κανείς πολύ εξαιρετικός άνδρας, για να μη χάσει σ` αυτή την πρώτη επαφή την ικανότητα του για στιγμιαία απόφαση. Η γνώση πρέπει ν` αφομοιώνεται τόσο τέλεια από το πνεύμα, που να παύει σχεδόν να είναι κάτι αντικειμενικό. (. . .) Αυτή η τέλεια αφομοίωση με το πνεύμα και με τη ζωή ( του δρώντος προσώπου) μεταμορφώνει τη γνώση σε μια γνήσια δύναμη. . . Ο πόλεμος δεν ανήκει στο πεδίο των τεχνών και των επιστημών, αλλά σε κείνο της κοινωνικής ύπαρξης. Είναι μια σύγκρουση μεγάλων συμφερόντων ρυθμισμένη με το αίμα, κι είναι μόνο σ` αυτό που διαφέρει από τις άλλες συγκρούσεις.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]