Η πιο τρομερή μη ανεκτικότητα είναι εκείνη των φτωχών, που είναι και τα πρώτα θύματα της διαφορετικότητας. Δεν υπάρχει ρατσισμός μεταξύ των πλουσίων. Οι πλούσιοι το πολύ πολύ να παράγουν τις θεωρίες του ρατσισμού· αλλά οι φτωχοί παράγουν την πρακτική της, που είναι και πολύ πιο επικίνδυνη. Οι διανοούμενοι δεν μπορούν να πολεμήσουν ενάντια στην άγρια μη ανεκτικότητα γιατί μπροστά στην καθαρή και απερίσκεπτη θηριωδία, κάθε σκέψη αφοπλίζεται. Είναι, όμως, πάρα πολύ αργά να πολεμούν ενάντια στη θεωρητική μη ανεκτικότητα, γιατί όταν η μη ανεκτικότητα γίνεται θεωρία, είναι πολύ αργά να την καταπολεμήσει κανείς, και αυτοί που υποτίθεται πως θα έπρεπε να το κάνουν γίνονται τα πρώτα θύματά της. Κι όμως εκεί βρίσκεται η πρόκληση. Είναι σαν να χάνουμε τον καιρό μας, αν πάμε να εκπαιδεύσουμε στην ανεκτικότητα τους ενήλικες που μας βομβαρδίζουν για εθνικούς και θρησκευτικούς λόγους. Είναι πάρα πολύ αργά. Άρα, λοιπόν, η άγρια μη ανεκτικότητα πολεμιέται στη ρίζα της, διαμέσου μιας διαρκούς εκπαίδευσης που αρχίζει από την τρυφερή ηλικία, πριν καν γραφεί σε βιβλίο και πριν σχηματίσει μια πάρα πολύ σκληρή και παχιά κρούστα πάνω στη συμπεριφορά του ανθρώπου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]