Είναι κι έτσι ο θάνατος
(Μια αληθινή ιστορία)
Η συμφιλίωση της ζωής με το θάνατο είναι σημαντικό πράγμα. Και τα δύο είναι ένα μεγαλείο. Το ένιωσα με το θάνατο της κυρίας Ευθυμίας, της Μίγιας. Μ` έκανε να καταλάβω τι είναι φυσιολογικός θάνατος.
Το θάνατο τον φοβάμαι όπως οι περισσότεροι άνθρωποι και το να πάω σε μια κηδεία το αντιμετωπίζω με φόβο. Η όλη εικόνα της εκκλησίας με ενοχλεί.
Η καταθλιπτική ατμόσφαιρα. Οι μοβ και οι άσπρες κορδέλες. Τα στέφανα. Οι καρέκλες μπροστά στο φέρετρο με μια εικόνα που την προσκυνάς επάνω στο φέρετρο. Οι πενθούσες σιλουέτες. Οι συγγενείς. Οι φίλοι που συμπαραστέκονται στην τελετή, το τελικό `δεύτε τελευταίον ασπασμόν`.
Όλα αυτά είναι φοβερά για μένα. Χάνομαι, νομίζω πως ο εγκέφαλός μου δεν λειτουργεί. Οι χτύποι της καρδιάς μου λιγοστεύουν και τα πόδια μου λυγίζουν. [...]