Ο Νέος Ελληνισμός, περνώντας μέσα από το λαγούμι της Τουρκοκρατίας, βγήκε στο δραματικό φως του Εικοσιένα και, συγκροτημένος σε Κράτος πια, συνέχισε να υπακούει στην αποστολή του, δηλαδή να πλάθει Ιστορία.
Στο άνοιγμα της Νεοελληνικής Ιστορίας μας τρεις κορυφαίες πολιτικές, αλλά και κάτι υψηλότερο; εθνικές φυσιογνωμίες αντικρύζουμε να έχουν ολοκληρώσει το έργο τους: τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Χαρίλαο Τρικούπη και τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Τούτο δεν σημαίνει πως άλλες μορφές, ευγενείς και φωτεινές -όπως ό Αλέξανδρος Παπαναστασίου- δεν ελκύουν το σέβας και την εκτίμησή μας. Αλλά οι τρεις αυτές φυσιογνωμίες μας επιβάλλονται και με το μέγεθος τους, και με τη δύναμη του οραματισμού τους, και με την εξαιρετική τους βούληση, και με την υψηλή τους ευγένεια, και με τον ακραιφνή τους πατριωτισμό, και βαραίνουν όσο κανείς στη μοίρα του Έθνους. Γιατί αυτές, μέσα στην δραματική πορεία του Νέου Ελληνισμού κατόρθωσαν από μορφές πολιτικές να γίνουν καθαρά εθνικές και να εκφράσουν με πυκνότητα μοναδική την ουσία του Ελληνισμού και την θέση του Έθνους σε συνάρτηση με την εποχή που έζησαν.
Από τις τρεις αυτές κορυφαίες φυσιογνωμίες, ο πιο αδικημένος από τους συγκαιρινούς μας μοιάζει να είναι ο Χαρίλαος Τρικούπης. Μορφή κλειδί της νεοελληνικής ζωής, φιλελεύθερος και ριζοσπαστικός, τίμιος και θαρραλέος, πρόσφερε στο Έθνος τόσα, που το "Τετράδιο" αυτό δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να υπενθυμίσει και να καθορίσει.
Ήταν ο Χαρίλαος Τρικούπης από τους πατέρες του Έθνους, ο γεννήτορας του κοινοβουλευτισμού, το υπόδειγμα του μεγάλου διαμετρήματος πολιτικού. Ήταν και είναι γιατί και σήμερα έχει πολλά να μας πει, έχει να διδάξει στους Νεοέλληνες πως να λύσουν τα διλήμματα της εποχής τους ελληνικά και πως ελληνικά να πολιτευθούν για να μην προδώσουν την αποστολή τους και να μη χάσουν την ψυχή τους ως Έθνος.
Τιμούμε λοιπόν, τον μεγάλο Χαρίλαο Τρικούπη και τον εξαίρουμε ως υπόδειγμα των Ελλήνων, ως σύμβολο και οδηγό, τώρα που προσεγγίζουν τα 150 χρόνια από την γέννησή του.
"Η "Ευθύνη"
