Παρίσι, πρωτεύουσα της διανόησης, του πολιτισμού, της κομψότητας. Πραγματικότητα ή τουριστικό κλισέ; Η αλήθεια είναι πως η ιστορία της Πόλης του Φωτός περιέχει πολλές σκοτεινές σελίδες. Τις έγραψαν οι «επικίνδυνες τάξεις», τα ανατρεπτικά στοιχεία, οι ταραχοποιοί, οι μετανάστες, οι σεξουαλικά περιθωριοποιημένοι. Οι άνθρωποι που προκαλούσαν ανέκαθεν τον πολυφωνικό θόρυβο της ζωντανής πόλης και διαμόρφωναν υπόγεια τη δυναμική τους. Από τους Παρίσιους, τους πρώτους κατοίκους της πόλης που φοβούνταν μήπως «τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι», και τους βρόμικους μεσαιωνικούς δρόμους, στον Μάη του ’68 κι από κει στις εξεγέρσεις των προαστίων το φθινόπωρο του 2005, στο Παρίσι του Ουελμπέκ, των θαμώνων στα κλαμπ ανταλλαγής ερωτικών συντρόφων και των οπαδών του Ζιντάν. . . «Η μυστική ιστορία» ενδιαφέρεται περισσότερο για τα σοκάκια της λαϊκής Μπελβίλ και λιγότερο για τους κήπους των Βερσαλλιών, περισσότερο για τις πόρνες της οδού Σεν Ντενί και λιγότερο για τους πολιτικούς του προεδρικού μεγάρου που κάποτε προσπάθησαν να τις εκδιώξουν. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]