[...] Σημειώνω λοιπόν μερικά ιδιαίτερα γνωρίσματα του θεσσαλικού παραμυθιού, όπως τα συνάντησα στη συλλογή της κυρίας Κλιάφα. Η διήγηση είναι, φυσικά, απλή, αφού είναι λαϊκή, πάντως χωρίς κάτι το `ατριβές`: υπάρχει κάποια τριβή, θα την έλεγα του κάμπου.
[...] Ακόμα οι διάλογοι - λειτουργικότατοι πάντα στο παραμύθι, όπου κυριαρχεί ο ευθύς λόγος - διευρύνονται, παίρνουν μια καθημερινότερη, θα έλεγα, έκταση, λησμονώντας τη συνηθισμένη παραμυθιακή λακωνικότητα, κάποτε στυγνή με τη λιτότητά της. [...]
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]