Παραμύθια που υμνούν τον εύφορο έρωτα, κοιτάζουν με ελπίδα τη συνύπαρξη των ανήσυχων ψυχών και προτείνουν μια ζεστή αγκαλιά. Είναι αλήθεια της ζωής τα παραμύθια; Της αγάπης τα φεγγάρια και του πάθους τα σκοτάδια. . . τα τραγούδια που είναι αστέρια; Υπάρχουν μερικά βιβλία που θα ήθελες να μην τελειώσουν ποτέ, έτσι να σε χαϊδεύουν για πάντα τρυφερά. Υπάρχουν μερικά χάδια που θα ήθελες να μην τελειώσουν ποτέ, έτσι να σε διαβάζουν για πάντα με ιερή περιέργεια, με δάχτυλα γεμάτα λέξεις και παραμύθια να σε αγγίζουν, και οι παλάμες να νανουρίζουν με χαϊδολογήματα το τρυφερό δέρμα.
Μια περιουσία από τα ταξίδια της ζωής είναι τα παραμύθια. Είναι παιχνίδια με τις λέξεις και τους μύθους. Έτσι κι αυτό το βιβλίο, το διαβάζεις με όποια σειρά θέλεις. Από το τέλος προς την αρχή, όπως οι Άραβες, ή από τη μέση προς το τέλος ή από την αρχή παραδοσιακά, ή το ανοίγεις τυχαία σε μια σελίδα. Ας πούμε, λες να σου πουν τυχαία ένα νούμερο και να έχουν στο μυαλό τους μια ερώτηση, μια απορία, μια επιθυμία. Κι εσύ ανοίγεις σε εκείνην τη σελίδα και διαβάζεις. Όλα τα παραμύθια κάτι θα έχουν να σου πουν, κάτι έχεις να τους πεις. Με τα παραμύθια δημιουργείς το χρόνο, αντί απλώς να τον αφήνεις να περνά. Δημιουργείς τον τόπο, αντί απλώς να περνάς περαστικός από τόπο σε τόπο. Με τα παραμύθια ξεγελάς το χρόνο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]