Κάπου τριάντα χώρες κάτω,
στο τριακοστό ρηγάτο,
ζούσε τσάρος ξακουστός:
ο Νταντόν - στα νιάτα αητός.
Στους γειτόνους βάζει τάξη -
ποιος τολμά να τον πειράξει!

Κι ήθελε, που `χει γεράσει,
από μάχες ν` αποστάσει,
τη γαλήνη πια να βρει.
Μα οι εχθροί φιρί-φιρί,
για τον τσάρο όλο απειλές,
προμηνάν πληγές πολλές.

Για να σώσει τα στερνά του
από συφορές θανάτου,
χρείαν έχει να κρατά
και αμέτρητα στράτα.
Οι βοϊβόδες ξύπνιοι, αλλά
δεν κατάφεραν πολλά:
στο Γαρμπή κινούν σεφέρι
απ` την Όστρια οχτρών ασκέρι.
Εκεί τώρα τρέξε, άντε-
άλλοι ξένοι απ` το Λεβάντε!
Κι αν δεν έκλαψεν ο τσάρος
κι αν δεν νύχτεψε απ` το βάρος.
Αχ, δεινά και πίκρα η ζήση!
Στέλνει βοήθεια να ζητήσει
σε κάποιο σοφό βαρβάτο,
αστρομάντη, μα καστράτο.
Φεύγει ο κήρυκας τρεχάτος
κι ο σοφός μπροστά του, να τος!
Από μέσα απ` τον ντορβά,
πετεινό χρυσό τραβά. [...]