[...] Στη σταδιοδρομία του, ο Βούλγαρης τόλμησε και αναμετρήθηκε με διαφορετικά κινηματογραφικά είδη, όπως είναι η ιστορική βιογραφία, με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, και το μιούζικαλ όπως εμφανίζεται στην ελληνική πραγματικότητα, στη χρυσή εποχή της επιθεώρησης με το «Ακροπόλ». Αυτές οι δύο ταινίες, ριψοκίνδυνα φιλόδοξες ως προς το μέγεθος της παραγωγής τους, αλλά και ως προς τις απαιτήσεις που επέβαλλε το θεματικό εύρος τους, μοιάζουν παράταιρες στην όλη δημιουργική πορεία του Βούλγαρη. Σαν να παρασύρθηκε ο ίδιος από τη γοητεία του μεγάλου θεάματος κι άφησε να αμβλυνθεί η τόσο ξεχωριστή, οξεία, προσωπική του ματιά. Αυτή η ματιά είναι η ματιά που ρίχνεται πάνω στην πραγματικότητα μιας χώρας, μια πόλης, αλλά και πάνω στο μικρό τοπίο των ανθρώπων, άλλοτε μοναχικό, τρυφερό και αδιέξοδο (Ήσυχες μέρες του Αυγούστου), άλλοτε εγκλωβισμένο, θυμωμένο και πυρακτωμένο (Όλα είναι δρόμος) και που είναι, ίσως, η πιο εύφορη περιοχή στο έργο του Βούλγαρη. Σ’ αυτές τις ταινίες, που σχεδιάστηκαν και ολοκληρώθηκαν κάτω από μια πίεση χρόνου που αποδείχθηκε γόνιμη, αναδεικνύεται ο χαρακτήρας του επείγοντος μιας συγκεκριμένης θεματογραφίας, μιας συγκεκριμένης προσέγγισης που τον «καίει». Σ’ αυτές, η γεμάτη αγωνία και ζεστασιά ματιά πάνω στην κοινωνία και τους ανθρώπους, πάνω στις καθημερινές συνήθειες και χειρονομίες, σε ό,τι δηλαδή ονομάζουμε πραγματικό, μετουσιώνεται σε συγκίνηση. Σ’ αυτές, οι ήρωες δεν είναι ομφαλοσκοπικές, παγερές φιγούρες, αλλά παλλόμενοι χαρακτήρες με σάρκα και οστά. ([...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]