Ο νεαρός Κέλερ επιστρέφει, ύστερα από έτη απουσίας, στον τόπο των παιδικών του χρόνων. Δουλεύει σκληρά στην αποκοπή πάγου, στην επιχείρηση του πατέρα του, και γοητεύεται από την ιδέα να παρασκευάσει τεχνητά πάγο. Μελετάει έτσι τις παγομηχανές της Διεθνούς Έκθεσης των Παρισίων του 1867, καθώς και τη θεωρία της «Παγοκοσμογονίας» του Χάρμπιγκερ, σύμφωνα με την οποία ο ήλιος θα σβήσει από τον πάγο που συσσωρεύεται πάνω του...
Ο Μονιούδης, κινούμενος σε πολλά επίπεδα αφήγησης, μας οδηγεί σε διαφορετικά μέρη και περιοχές. Όπως και στα όνειρα, παρελθόν, παρόν και μέλλον δεν διακρίνονται· όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα, οι περασμένες εποχές συγκλίνουν στο σήμερα, από το οποίο δεν μπορείς να ξεφύγεις. Ο συγγραφέας επινοεί μια μυθοπλασία όπου τίποτε δεν είναι όπως στην πραγματικότητα: τα εργαλεία, η δουλειά, η διαδικασία της αποκοπής πάγου, όλα έχουν επινοηθεί· σχεδόν κάθε λεπτομέρεια έχει επινοηθεί, συνεισφέροντας σε αυτό τον ζωντανό κόσμο, στον πάγο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]