Είναι ιστορικώς αναντίρρητον ότι ολίγοι εκ των Πατέρων της Εκκλησίας συνέβαλαν τόσον αποφασιστικώς εις την ανάπτυξιν του Ορθοδόξου δόγματος όσον ο Μέγας Βασίλειος. Δικαίως δε ούτος απετέλεσε προσφάτως αντικείμενον πολύπλευρου ενδιαφέροντος και ερεύνης εκ μέρους ορθοδόξων θεολόγων και ερευνητών. Ειδικώτερον μάλιστα η συμβολή του εις την ανάπτυξιν και διαμόρφωσιν του Τριαδικού δόγματος προσείλκυσε το ενδιαφέρον όχι μόνον ορθοδόξων αλλά και ρωμαιοκαθολικών και προτεσταντών θεολόγων.
Παρά ταύτα όμως η σημασία της προβαλλόμενης υπ` αυτού διακρίσεως μεταξύ ουσίας και ενεργειών εις τον Θεόν δεν εμελετήθη μέχρι σήμερον συστηματικώς και εις βάθος. Τούτο δε είναι πράγματι τόσον αξιοπερίεργον όσον κεφαλαιώδη σπουδαιότητα έχει η διάκρισις αύτη δια την όλην θεολογίαν του. [...]
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]