Για τον Σαίξπηρ η ρομαντική μόδα «φυγή στη φύση» σημαίνει φυγή από το χρέος και την ευθύνη, γιατί τίποτε δεν μπορεί να είναι φυσικό, που δε γίνεται στο φυσικό του χώρο και με τρόπο φυσικό. Κι ο... φυσικός χώρος του ανθρώπου είναι η ανθρώπινη κοινωνία. Κι ό,τι επιτρέπει η φυσική τάξη, δεν το επιτρέπει πάντα η τάξη η κοινωνική. Ωστόσο εκείνοι που βλέπουν τα πάντα μέσα από το «Εγώ» τους και το ατομικό τους συμφέρον, δε στέργουν να παραδεχτούν πως όσο φυσικό είναι να ζευγαρώνουν οι προβατίνες με τα κριάρια στο δάσος του Άρντεν, στο φυσικό τους χώρο, τόσο αφύσικο είναι αυτό να γίνεται μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων, μπροστά σ’ όλο τον κόσμο (στις οθόνες της τηλεόρασης), όπου σέρνουν τα ανθρωποκοπάδια οι πορνοβοσκοί... Πράγμα που κάνει την κοινωνία μη κοινωνία, που αντί να συμβιώνει σύμφωνα με την κοινωνική της υπόσταση και απαίτηση, βιώνει τους άθλους και τις επιδόσεις της ατομικής της αναίδειας...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]