[...] Το "Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας" περισσότερο ίσως από οποιαδήποτε άλλη κωμωδία του Σαίξπηρ είναι μια σάτιρα. Σατιρίζει το θέατρο και τους ηθοποιούς, τον έρωτα και τους ερωτευμένους, το παιχνίδι της εξουσίας που παίζεται σε όλα τα επίπεδα και με όλα τα μέσα τόσο στον πραγματικό όσο και στον εξωπραγματικό κόσμο.
Ο Σαίξπηρ χρησιμοποίησε καταρχήν ως πηγή για τις ιστορίες του Θησέα και της Ιππολύτης, και των ερωτευμένων νεαρών, τον Τσώσερ, ενώ η ιστορία του Πύραμου και τη Θίσβης υπάρχει στον Οβίδιο. Μετέφερε όμως τους ήρωές του καθώς και μια συντροφιά ελισαβετιανών μάλλον παρά αρχαίων μαστόρων, που πασχίζουν να ανεβάσουν μια θεατρική παράσταση, σε μια Αθήνα δικής του επινόησης περιστοιχισμένη από έναν ονειρικό, χρωματιστό, αλλά και λίγο απειλητικό κόσμο, ο οποίος ζωντανεύει και κυκλοφορεί τις ώρες που τα ανθρώπινα πλάσματα πρέπει να κοιμούνται στα κρεβάτια τους και όχι να τριγυρίζουν στα δάση. Γιατί η διαφωνία του Βασιλιά και της Βασίλισσας των ξωτικών μπορεί να διαταράξει την αρμονία της φύσης και την τάξη του κόσμου των ανθρώπων και όλα να γίνουν "σαν έντονη ενόχληση ενός εφιάλτη". Που ευτυχώς όμως είναι τόσο σύντομος όσο και η νύχτα του μεσοκαλόκαιρου. (από την εισαγωγή του βιβλίου)