Τον Ιούλιο του 1953 ο Φιντέλ Κάστρο, δικηγόρος στην Αβάνα της Κούβας, ηγήθηκε μιας αποτυχημένης εξέγερσης: περίπου 160 αντάρτες επιτέθηκαν στους στρατώνες Μονκάδα, με την ελπίδα ότι θα ενέπνεαν τις μάζες να εξεγερθούν κατά του δικτάτορα Μπατίστα. Ο Κάστρο συνελήφθη και η δίκη του άρχισε στις 21 Σεπτεμβρίου. Λέγεται ότι προετοίμαζε τον λόγο του όλη την προηγούμενη νύχτα. Ενα μείγμα ανθρωπισμού, απλοϊκού σοσιαλίζοντος προοδευτισμού και ιδιότυπου εθνικισμού, ο λόγος του Κάστρο υποστηρίζει την αναγκαιότητα να προσφεύγει κανείς στα όπλα κατά των τυράννων, αντλώντας από την παράδοση της επαναστατικής σκέψης που συναντά κανείς σε στοχαστές από τον Λούθηρο και τον Καλβίνο ώς τον Μοντεσκιέ, τον Ρουσό και τον Λοκ. Ο Κάστρο καταδικάστηκε σε δεκαπενταετή φυλάκιση, αφέθηκε όμως ελεύθερος δύο χρόνια αργότερα και εξορίστηκε. Επέστρεψε στην Κούβα το 1956 με τον αδελφό του, Ραούλ, και τον Τσε Γκεβάρα. Το 1959 μπήκε στην Αβάνα θριαμβευτής.
Στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, την 1η Δεκεμβρίου 1955, μια μαύρη γυναίκα ονόματι Ρόζα Παρκς αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό επιβάτη. Συνε-λήφθη για παράβαση των νόμων περί φυλετικού διαχωρισμού. Οι μαύροι ακτιβιστές της πόλης συγκρότησαν το Montgomery Improvement Association (Σύνδεσμος Βελτίωσης του Μοντγκόμερι) για να μποϊκοτάρουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Επέλεξαν για αρχηγό τους τον ευφράδη Βαπτιστή ιερέα της εκκλησίας της λεωφόρου Ντέξτερ, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τον νεότερο. Ήταν νέος, μορφωμένος, σχετικά σεβαστός και η φήμη του πιθανώς να τον βοηθούσε να βρει νέα θέση, αν έχανε τη δουλειά του λόγω της δράσης του. Στον πρώτο του λόγο ως αρχηγός, ο Κινγκ διακήρυξε: "Δεν έχουμε άλλη επιλογή από τη διαμαρτυρία". Από το 1960 έως το 1965 η επιρροή του Κινγκ ήταν καθοριστική.
Η τακτική της ειρηνικής διαμαρτυρίας και η καταδίκη της βίας ως νόμιμου μέσου για την επίτευξη ενός δίκαιου στόχου τον έκαναν δημοφιλή σε μαύρους και λευκούς. Στις 28 Αυγούστου 1963 συγκεντρώθηκαν ειρηνικά 200.000 άνθρωποι στη σκιά του μνημείου Λίνκολν, στην Ουάσινγκτον, για να ακούσουν τα λόγια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Η κλιμάκωση των κινητοποιήσεων δημιούργησε, όπως ήλπιζε ο Κινγκ, το κατάλληλο έδαφος στην κοινή γνώμη, πράγμα που οδήγησε στην υπογραφή του Νόμου περί Πολιτικών Δικαιωμάτων το 1964. Ο νόμος καθιστούσε παράνομο τον φυλετικό διαχωρισμό στους δημόσιους χώρους και στην αγορά εργασίας. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου απονεμήθηκε στον Κινγκ το Νομπέλ Ειρήνης.
Από το 1965 και μετά, η αντίθεση στις απόψεις του Κινγκ έγινε εμφανής στους κόλπους του κινήματος. Απογοητευμένοι από τη βραδύτητα των ουσιαστικών αλλαγών, νέοι και μαχητικοί ηγέτες δεν συμφωνούσαν με την πρακτική της μη βίας και η υποστήριξη προς τον Κινγκ άρχισε να φθίνει. Ο Κινγκ προσπάθησε να συσπειρώσει γύρω του τον κόσμο για ακόμη μία φορά, αλλά δεν πρόλαβε. Στις 4 Απριλίου 1968, στο Μέμφις του Τενεσί, έπεσε νεκρός στο μπαλκόνι του μοτέλ όπου διέμενε. Ο λευκός δολοφόνος του, Τζέιμς Ερλ Ρέι, καταδικάστηκε σε 99 χρόνια κάθειρξη.
