Στους καιρούς μας η οικολογία και μαζί της η μοριακή βιολογία μοιάζουν ευνοημένα πεδία της επιστήμης της βιολογίας. Δε συμμερίζομαι αυτή τη γνώμη. Αντίθετα και παρά την αντίληψη που φαίνεται να κυριαρχεί γενικά θεωρώ την οικολογία ως το πιο παρεξηγημένο και γι` αυτό το πιο αδικημένο πεδίο της επιστήμης της βιολογίας. Παρεξηγημένο γιατί για τον κοινό νου και όχι μόνο γι` αυτόν η οικολογία θεωρείται ως πεδίο που έχει να κάνει πρώτα και κύρια με την κοινωνία και τα προβλήματά της. Κι αν αυτό δεν είναι σε τελευταία ανάλυση λάθος, δεν παύει ωστόσο να αδικεί την επιστήμη όταν εμφανίζει την οικολογία να καταστροφολογεί σχετικά με την κατάσταση του πλανήτη, τη βιοποικιλότητα που χάνεται, το οικοσύστημα που υποβαθμίζεται και τόσα άλλα κοινότυπα. Κοντολογίς, στο οικολογικό προσκήνιο κυριαρχεί η ευκολία, ο βερμπαλισμός, το αυτονόητο. Και είναι αυτό αδικία γιατί, σαν όλα τα άλλα πεδία της επιστήμης, η οικολογία είναι πρώτα απ` όλα μια πειθαρχία με τους δικούς της αυστηρούς κανόνες, τις προϋποθέσεις της, τις παραδοχές της. Αλλο τώρα αν πρόκειται για επιστημονική πειθαρχία που βρίσκεται σε διαρκή και προπάντων άμεση συνδιαλλαγή με την κοινωνία

Ωστόσο, το ζήτημα δεν είναι το ότι η οικολογία συνδιαλέγεται με την κοινωνία, το ζήτημα είναι το πώς συνδιαλέγεται. Πολλοί υιοθετούν τον εύκολο δρόμο της γενίκευσης και της αοριστολογίας. Αυτό το δρόμο τον βρήκα πάντα ατελέσφορο και ανιαρό. Ειδικά σε τούτο το βιβλιαράκι που απευθύνεται κατά κύριο λόγο σε βιολόγους επιχείρησα να μιλήσω για την οικολογία με τρόπο συγκεκριμένο. Δεν ξέρω αν το πέτυχα.