Ο σχολικός χώρος, όπως και κάθε χώρος, είναι δισυπόστατος, με γεωμετρική και ανθρώπινη ποιότητα. Η γεωμετρική υπόσταση του χώρου καθορίζει, απλά, τα υλικά του χαρακτηριστικά, ενώ η ανθρωπογενής του ποιότητα εξηγεί την προέλευση, το σκοπό και τον τρόπο λειτουργίας του. Η σχέση του ανθρώπου με το χώρο συνδέεται με τη διαμόρφωση της συμπεριφοράς και των στάσεων του ατόμου ή της ομάδας και, γενικότερα, με την πολιτισμική και κοινωνική δυναμική που αναπτύσσεται στις διάφορες κατηγορίες ανθρώπινου περιβάλλοντος. Αυτό το βιβλίο εφαρμόζει μια ανθρωποκεντρική προσέγγιση του σχολικού χώρου, μελετώντας τον, αρχικά από θεωρητική άποψη, ως ένα πεδίο αλληλεπίδρασης ανάμεσα στο μαθητή και την εκπαίδευση, το οποίο μπορεί να διευκολύνει ή, αντίθετα, να επιβραδύνει την πορεία του παιδιού προς την ωρίμανση και τη γνώση. Στη συνέχεια, με βάση τα συμπεράσματα της θεωρητικής προσέγγισης, εξετάζει τις σύγχρονες τάσεις για τη σχέση του παιδιού με το χώρο στο σχολείο, ώστε να διαπιστώσει τις νέες προοπτικές που διαμορφώνονται στην πράξη. Κατόπιν, με την ίδια οπτική, αναλύει την κατάσταση του σχολικού χώρου στην Ελλάδα και εντοπίζει τις δυσλειτουργίες οι οποίες υπάρχουν και επιδρούν αρνητικά στις δυνατότητες για ανανέωση της εκπαίδευσης. Η διερεύνηση αυτή καταλήγει στην πρόταση για μια μεθοδολογία παρέμβασης στο σχολικό χώρο που αποσκοπεί στην αναβάθμιση του ελληνικού σχολικού περιβάλλοντος και τεκμηριώνεται με παραδείγματα από εφαρμογές της στην Ελλάδα και την Κύπρο. Πρόκειται για τον «παιδαγωγικό ανασχεδιασμό του σχολικού χώρου» που στόχο έχει οι «Τοίχοι της Γνώσης» να οδηγήσουν σε μια καλύτερη «Τύχη της Γνώσης».

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]