Πολλοί φιλόσοφοι θέλησαν να απολογηθούν για το θάνατο, αλλά δεν ξέρω κανέναν που να πρόσεξε τους τάφους. Το πνεύμα που στοχάζεται πάνω στα προβλήματα της ύπαρξης σπάνια στέκεται στην πέτρα· απομακρύνεται τόσο από τις ταφόπετρες, που αυτές μοιάζουν διπλά λησμονημένες.
Η ταφή, παρά ταύτα, έχει μια νομοτέλεια που κυβερνά τους ανθρώπους πάντα -από την Αίγυπτο στη Ραβέννα, κι ως τις μέρες μας. Σε όλους τους πολιτισμούς συναντούμε μια τελειότητα στον τάφο, και καθετί τέλειο δικαιούται μια θέση στο χώρο του πνεύματος. [...] (απόσπασμα από το βιβλίο)
